2 november 2022
Als enige Nederlandse J/80 team vertrokken ze vorige maand naar Amerika voor de J/80 Worlds 2022: team Red HerringkJe. Enerzijds leek het soms verrassend veel op het varen op het Gooimeer tijdens de Frostbite Cup, maar op andere momenten was het ook weer zo anders dat het team flexibel moest zijn. Jan van Berne, een van de teamleden van Red HerringkJe, blikt terug op hun avontuur met een prachtige 17e plaats tot besluit.
Ook twee trouwe Frostbite Cup deelnemers uit België waren naar de USA gereisd voor het wereldkampioenschap. Winnie Berteloot en Jean-Marc Fobert eindigden met hun teams op respectievelijk de 11e en 14e plek, van de in totaal 48 deelnemers.
De reis van team Red HerringkJe startte al met de nodige hick-ups voordat zij op het vliegtuig stapten. Vast teamlid Lee Verschuren kon sowieso niet mee en minder dan een week voor vertrek moest ook stuurman Egbert Vroom verstek laten gaan. Het gevolg: een enorme takenwisseling binnen het team. “Marc Bleij nam het roer over. Zijn tactische rol werd overgenomen door Cedric Willekens die normaal gesproken op het voordek staat. Floris Dikkerboom kregen we zo gek om op het laatste moment als voordekker mee te gaan. Een goede, ervaren zeiler die perfect in het team paste,” vertelt Jan.
Iconische zeilplek
Dat het team naar het wereldkampioenschap in Amerika wilde, stond als een paal boven water volgens Jan. “Het was in Newport, een iconische zeilplek. Daar moet je gevaren hebben! Echt alles ademt daar zeilen uit. De straten dragen namen van grote zeillegendes en in de restaurants krijgen zeilers korting. We wilden hier al heen toen we nog J/111 voeren met het team, maar dat was allemaal erg lastig en kostbaar. Nu kwam de organisatie in januari met het nieuws dat ze een charterboot voor ons hadden. Die zag er ook nog redelijk goed uit en zo was het snel besloten.”
Sowieso was het allemaal goed georganiseerd. Het racecomité werd geleid door de raceleider van de Olympische Spelen in Tokyo. De boeien werden elektrisch verlegd, wat snel was gebeurd en ook nog eens zeer nauwkeurig. “Of je nu startte bij de pin of het startschip maakte amper uit, de baan lag er bij iedere start goed in. Verder waren er twee kranen. Het zeilen meten verliep vlot. Eigenlijk was de hele logistiek goed geregeld. De afstanden waren alleen erg groot. Om van de steiger naar het clubhuis te komen moesten we de auto in. En van de haven naar het startgebied was ook minstens een uur varen. Echt Amerikaans dus! Eén keer hadden we zelfs te weinig benzine in de motor zitten om de terugreis naar de haven op de motor te voltooien…!”
Van orkaan naar dobberen
Varen in een ander continent bleek dus op sommige vlakken heel anders te zijn dan vooraf verwacht. “Zo hadden we gerekend op goed en redelijk warm weer, maar de eerste dag hadden we 25 tot 28 knopen wind met uitschieters naar 38 knopen. We hadden nog geen meter gevaren, dus die wedstrijd ging niet goed. Wel was het spectaculair zeilen, maar behoorlijk koud en nat. We hebben die dag zelfs nog wintermutsen voor het hele team gekocht!”
Drie dagen later zat team Red HerrinkJe weer met 23 graden in t-shirt en korte broek aan dek. “We hebben echt alle weersomstandigheden gehad. Van serieus koud naar heerlijk warm. Van orkaankracht tot dobberen.” Uiteindelijk voltooide de vloot tien wedstrijden. Het team kijkt terug op een geslaagde week. Jan: “We hebben wisselend gevaren. Twee keer eindigden we in de 30’ers, maar de laatste wedstrijd waren we 5e. We hebben onwijs veel geleerd en veel geanalyseerd om constanter te worden. Maar zeker nu we niet met ons vaste team waren, zijn we meer dan blij met dit resultaat. Als we goed dooroefenen zit er nog meer in. Dus wij zeggen: op naar het J/80 Worlds 2023 in Baiona, Spanje! Benieuwd wat dat ons gaat brengen. Zeilen in de USA was in ieder geval uitdagend. Bij de banen op zee had je te maken met stroom en lange golven. De baan in de baai leek net op de wedstrijden in Naarden, met gekke windshifts vanwege de vele eilandjes.”
Tekst: Ellen Hamelink | Hamelink Schrijfsels
Pingback: Even inslingeren voor de J/80 teams tijdens eerste Frostbite Cup – J/80